GÜLŞAH BOZAN

Annem Feride Hatundan güzel bir anekdot...

Sene 1950’ler.
Rahmetli annem Akdağmadeni ilçesinden Yozgat’a gelin gelmiş.
Senelerce burada yaşamasına rağmen önünde bir yol göstereni olmadığı için ne çarşı bilmiş ne pazar. Rahmetli babamın o dönem aylık gelirinin şimdiki asgari ücrete yakın olması yani dar bir gelire sahip olması zaten annemi böyle bir istekten alıkoymuş.
Sevgili ailem lüks adına hiçbir harcama yapmasa bile kış mevsimin gelmesiyle ihtiyaçlar baş göstermeye başlamış. Annemin bir mantoya ihtiyacı varmış fakat elinde manto alacak kadar parası olmadığı için bu ihtiyacını babama söyleyememiş. 
Çünkü babamın kendini eşine manto bile alamayan bir adam gibi hissetmesini istememiş.
Doğrusu adamcağız sabahtan akşama kadar çalışıyor ailesinin geçimini sağlamak için elinden geleni yapıyormuş. Annem bir ev gezmesi esnasında bu durumu kardeşi gibi sevdiği akrabasıyla paylaşmış.
-Kardeşim Halit bir mantoya ihtiyacım var.
Biraz birikimim var ama manto almaya yetmiyor, demiş.
Halit abide sen üzülme Sabiha ablam diye cevap vermiş.
-Yarın gider bakarız sen hangisini beğenirsen onu alırız. 
Ödemeye gelince merak etme bir kısmını önden verir kalanını da yazdırırız. 
Her aybaşı geldiğinde taksitini ödersin şimdiden hayırlı olsun demiş.
Annem taksitle alış veriş yapmayı o gün orada Halit abiden öğrenmiş.
Ertesi gün olmuş gitmişler ve mantoyu almışlar. Açıkçası bu taksit işi canım annemin pek hoşuna gitmiş. Sonra evde el işi yaparak kendi ekonomik özgürlüğünü ilan etmiş.
Yaptığı el işleriyle hem babama destek oluyormuş hem de evin ihtiyaçlarını temin etmeye çalışıyormuş. Mantonun taksiti bittikten sonra hemen bir dikiş makinesi almış.
Ardından yün bir halı. Daha sonra bakıma ihtiyacı olan evinin tadilat işleri kapı, pencere çatı derken taksitle birçok şeye sahip olmuşlar. Sahip olmuşlar ama bir anda değil yavaş yavaş zamanla. Bir eşyanın taksiti bitmeden kesinlikle ikinci bir eşya almamışlar.
Aradan yıllar geçmiş Sabiha ve Ahmet çiftinin üç kız iki erkek beş tane pırlanta gibi çocukları olmuş. Paranın dışında bir zenginlikmiş onların ki. Paylaşmayı bilen cömert insan zengin olmaz mı hiç. Mesela ben hala ev ekonomisini annemden öğrendiğim alış veriş sistemiyle yönetiyorum. Bazıları bizim tutumluluk dediğimiz şeye cimrilik ya da kısıtlama diyebilir.
Ama biz ne cimriyiz nede hayatı kısıtlayan varyemezleriz.
Bizler tutumlu aynı zaman da kanaatkar bir yapının devamıyız.
Şunu esefle ifade etmeliyim ki yeni nesil maalesef doyumsuz ve kaygısız.
Bizim dönemimiz de bakkala bile borcumuz olsa o borç ödenmeden rahat uyku uyuyamazdık. Şimdi bakıyorum da insanların binlerce TL borcu var ve çok rahatlar.
Üstelik bir borç bitmeden yeni bir borç yapacak kadar da cesurlar.
Ödeyemedikleri borçlar için kimisi çok kaygısız kimisi ise evliliğini bitirecek kadar çaresiz.
Olanı görüyoruz olmuşu duyuyoruz ancak elimizden ciddi manada bir şey gelmiyor.
Bununla ilgili devletin ve halkın bir yaptırım ve disipline ihtiyacı var.
Allah bütün insanlara ve evlatlarımıza akıl fikir nasip eylesin ve gözlerini doyursun inşallah. Ferode Bozan.  
GÜZEL BİR GELECEK İÇİN GEÇMİŞE 
DÖNMEK GEREK BAZEN...
Bu güzel hikayeyi benimle ve sizlerle paylaşan sevgili anneme teşekkür ediyorum.
Maddiyatta olmasa da maneviyatta çok zengin olan rahmetli anneanneme, dedeme ve ahirete göç etmiş bütün müslüman din kardeşlerime bir kez daha Allah’tan rahmet diliyorum.
Bu arada hikaye de adı geçen Halit abi Çakır eczanesi sahibi çok kıymetli ağabeyim Mehmet Ali Çakır’ın muhterem babası Sayın Halit Çakır’dır. 
Onlara ve siz sevgili SonSöz okurlarına selam olsun.