ORHAN KALABALIK

Yozgatlı lüksü çok sevdi...

Elbette genel bir konu ama daha açık olması dolayısıyla yerel açıdan bakmak istiyorum. Maalesef bugün ülkemiz belki de tarihinin en büyük krizini yaşıyor. Artan dolar nedeniyle maliyetler aldı başını gitti. Fiyatları artırmak zorunda kalanlara “fırsatçı” derken, onlara “vatan haini” gibi algı oluştururken öte yandan zam üstüne zam yiyen mazot, dolar, elektrik fiyatları yerinde duruyormuş gibi davranıyoruz. Hani derlerdi ilerde insanlar birbirleri ile konuşacak ama birbirlerini anlamayacak, dedikleri bu olsa gerek.
Başımıza gelen felaketleri halen sorgulayamıyoruz, anlamlandıramıyoruz. Bizi kıskanan ülkeler neden hep ileri giderken biz geri gidiyoruz, bunu bir türlü düşünmek istemiyoruz. Sürekli bir mazeretin ardına sığınıyoruz ve nedeni biz değilmiş gibi sıyrılmaya çalışıyoruz. Hâlbuki bunların tüm sorumlusu bizleriz!
Konuyu biraz daha açalım ve Yozgat’la başlayalım… Bugün Yozgat’ta yaklaşık 106 bin araç var. Ve her yıl yaklaşık 5 bin araçlık bir artış söz konusu. Nüfusa göre hesap ederseniz her 4 kişiden birinde araç var. Gerçekten bu kadar çok araca ihtiyaç var mı? Düşünün gerek var mı? Elbette olsaydı şuan araçların hepsi hareket halinde olurdu. Yozgat’ta kişi başına düşen milli gelirde buna paralel 5 katına çıkardı.
Öyle bir şey olmadığı için her yerde araçlar atıl vaziyette bekliyor. “Efendim kapımın önünde dursun da olur ya acil lazım olursa kullanırız” düşüncesiyle. Ve bugün şehirde tüm yollar yetersiz kalmaya başladı. Sonra belediye başkanına kızıyoruz yolları daraltıyor diye. Kardeşim yol daraltılmazsa yapılan parklardan trafik kilitlenecek.
Devam edelim, Yozgatlının büyük çoğunluğu gerçekten ihtiyacı olmadığı halde araç aldı. Yolları tıkamakla kalmadı, otopark sorunu ortaya çıktı bunlar bilindik. Birde düşünmek istemediğimiz kısmına gelince, bu binlerce atıl vaziyette duran araç, binlerce insanın sermayesinin de aynı zamanda atıl kalmasıdır. Hepsinin maliyetinin düşünün bugün Yozgat’a kaç yüz trilyona mal oldu. Bu para bugün üretimde değerlendirilmiş olsaydı bugün 100 binin üzerinde insan yardımla geçinip devlete yük olmak yerine devletine destek çıkardı. Efendiler milliyetçilik maalesef söylemle olmuyor icraatle olur.
Daha da önemlisi hem milliyetçiyiz hem de bizi kıskanan, bizim gelişmemizi istemeyen dış güçlerin araçlarını satın alarak onları “açıktan” destekliyoruz. Her gereksiz duran araç gibi her gereksiz kullanımda dış güçlerin ekmeğine yağ sürüyor. Her kullandığımız bir litre akaryakıtta devlete vergi verdik derken öte yandan dolarla aldığımız yakıtın bedelinin onlara aktığını unutuyoruz.
Birde köylerimizde şöyle bir sıkıntı var. Binlerce traktör var. Bir köyün işini işbirliği yapılsa 3-5 traktör halleder, ama gel gör ki her evde bir traktör var. Doğal olarak da bu kadar traktör ile çiftçi kazanamıyor. Çiftçi büyük ümitle kredilerle aldığı traktör ile geçimimi sağlayım derken, birçoğu evini barkını kaybediyor yine birçoğu da ileri de kaybedecek.  Dayanışma, işbirliği şart!  
Geçen hafta belirttiğim gibi, bunların hepsi “dış güç” dediğimiz ülkelerin kredileriyle oldu. Onların sayesinde lüks yaşamı gördük ve sevdik, araçları sevdik, cep telefonlarını sevdik, 100 bin liralık evleri 500 bin liraya çıkartıp, yarını düşünmeden alıp “şu binada oturuyorum” diyerek böbürlenmeyi çok sevdik. 
Yıllarca başımıza gelecekleri yazdık, kimse inanmadı. Bu daha iyi günler, ilerde insanlar tüm kazanımlarını kaybedecek desem yine kimse inanmayacak. Allah o günleri göstermesin ama toplumun gidişatını yazmak, söylemek, bizi yönetenlerin buna önlem ve çözüm üretmesini sağlamak toplum bilimcilerinin görevidir.
Gelirine göre harcama yapmadığımız sürece bu düzelmez!  Atalarımızın dediği gibi toplum olarak ayağımızı yorganımıza göre uzatmadık. Gelirimden fazla harcayım, lüks yaşayım dersek önce ortaya cari açık, ardından kriz çıkar, sonrada aldıklarınızı kaybedersiniz.
Ne derseniz deyin, neye inanırsanız inanın ama olan vatandaşa olacak.  Hiç düşündünüz mü bir ülkede neden en çok hastane ve ceza evi yapılır?  Yazılacak çok şey var ama zamanı değil şuan.