SİNAN GÖZÜYAŞLI

Peynir gemisindeki umutlar...

Demagogların dil kıvraklığı ile umutlar üzerinde yeşerttiği hayal ve yalan dünya. Demagoji. Laf cambazlığı. Din ve milliyetçilik gibi sosyal kavramlar üzerinden halk ve oy avcılığı. Vaatlerle süslenmiş, umut tacirliği.
Birde cehalet girdi mi işin içine değmeyin keyiflerine. Başlar güç,  iktidar ve şöhret kavgaları. İtibarsız pazarlıklar ve koalisyonlar. 
Tam uyanacakken de millet, düzen destekçileri devreye girer. İnsan akıllıyla dalga geçerler. "Okuma oranı arttıkça beni afakanlar basıyor. Ben her zaman cahil halkın ferasetine güveniyorum" diye, cehaleti överler sözde profesörler. Cehalet, siyaset ve ticaret üçlemi arasında sıkışır kalırız. 
Önce demagojiyle başlar. “Dün dündür, bu gün bugündür.”  Sonra gelir vaatler.
“Kim ne veriyorsa beş lira fazlasını vereceğim. Her mahallede yüz trilyoner olacak, her köylüye traktör. Bütün köyler kent olacak. Apo'yu idam edeceğiz.Kesinlikle dokunulmazlıkları kaldıracağız. Çalışanı ihya edeceğiz, yaşam standartlarını yükselteceğiz. Üniversiteleri sınavsız yapacağız. Havaalanı olmayan il kalmayacak. 2023 yılına kadar büyük Türkiye’yi inşa edeceğiz. Siz bir de bizi 2071’de hayal edin...”
Vaatler vaatler...
Ruhumuz okşanır hatta heyacanlanırız hiç gerçekleşmeyecek bu vaatlerle. Aslında Demirel’in dediği gibi “Dün dündü, bugün de bugün” Maalesef...
Olmayan ağır sanayi hamlesi bir yana, daha çocuğumuza matematik, fizik, kimya hatta Türkçe öğretememişken, önümüze koydukları hoşaf ilmiyle yerli otomobil, yerli tank ve hatta Mars’a yolculuk hayalleri kurdururlar bize.
Medyada ve meydanlarda her duyduğuna inanan halk. Pembe hayaller içinde sanal büyüme rakamlarına sevinir. Birde sanal fabrikalar, sanal iş sahaları türetilir. Ama bizim gençler olmayan bu işleri beğenmezler. İşsiz kalırlar. Olsun yine de yerli milli entrika dolu evlilik, dizi ile  yarışma programlarımızla mutluyuz biz. Uyan kardeşim! Diyeni de,  değnekle kovalarız ha...
Neden daha dün ürettiğimiz tohumu İsrail’den, samanı Ukrayna’dan, pamuğu Brezilya’dan, kuru fasulye Kanada’ dan ithal ediliyor?
Neden üretim için fabrika açılmazken, elimizdeki fabrikalarda özelleştirme adı altında ya kapatılıyor yada emperyalist şirketlere devrediliyor?
Durup dururken nerden çıktı şu mazot desteği ve koyun meselesi? Faizsiz KOSGEB kredisi gibi bunlarda hemen patlayacak bir balon mu yoksa? Yıllarca düşünmediniz de seçimden önce mi aklınıza düştü bu millet? Diye soramayız, sorgulayamayız. Çünkü sorguladığımız zaman dünya bizi kıskanmaz.
Ülke gerçeklerinden farksız da değil, Yozgat’ın gerçekleri...
Devlet ricalinin yanı dibinde olduğu halde işsizlik, fakirlik, altyapı, eğitim ve sağlık sorunlarıyla birlikte, hep göçle boğuşur. Havalimanı-Hızlı tren hikayeleriyle yıllarca avutulur.
“Bira fabrikası” neden özelleştirildi. Fabrikayı kapattınız da, millet bira içmekten vazmı geçti?  Ya şimdi de elimizde kalan tek devlet yatırımı “Şeker fabrikasını” neden emperyalizmin glikoz lobilerine yem ediyorsunuz?...“
Yine de yemeyelim bunların hakkını.  Göç veren bir Yozgat’ı, üç bine Suriyeli sığınmacıyla, göç alan bir İl yaptılar.  Büyük hizmet, daha ne isteriz ki? 
Cehaleti ve umuduna köle edilmiş bu garip halk ne yapsın?
Kendini avutan demagog siyasetçisine mecburen sadık. Umutla doldurduğu meydanlarda elleri şişene kadar alkışlamaya mahkum.
Ziya Paşa’nın“Ayinesi iştir kişinin lafa bakılmaz, şahsın görünür rütbe-i aklı eserinde” lafı geldi aklıma.
“Şimdiye kadar ne yaptığınız ki, şimdi karşımıza çıkıp daha laf salatası yapıyorsunuz?  Dinimizi ve milli duygularımızı siyasetinize  malzeme yapmayın.Umutlarımızı sömürmeyin artık. İnanmıyoruz size...” diyebilmek. Ama diyemiyoruz. Hep bir umut içimizde.
“Lafla yürütülen peynir gemisinde, garibanın ekmeği olmuş umut...”
Bu demagog siyasetin güç ve ticareti elinde tutmak için, dilinde ki vaatlerle sömürdüğü umutlarımızı tanımlayan başka bir söz de gelmiyor aklıma. Maalesef...
Allah’ım bize yardım et!